zs nr 10 bydgoszcz

Historia portal historyczny – faza wstępna, przypadająca na lata 1620- 1650, związana z tradycjami Renesansu, odznacza się bogactwem kwitnącej liryki; w fazie pełnej, w latach 1650- 1700, wypełnionej nieustannymi wojnami i tym wszystkim, co było ich następstwem w życiu zbiorowym, na czoło twórczości pisarskiej wysunie się epika historyczna; faza schyłkowa wreszcie, czasy saskie, 1704- 1763, obok zaniku zjawisk dotychczasowych obejmuje przejawy zapowiadające nadejście nowości. Takie rozumienie dialektyki rozwoju kultury i literatury barokowej w Polsce odbiega znacznie od utartych poglądów na tę sprawę, przyjmujących, iż czasy saskie stanowią pewną jednolitą i odrębną całość. Takie ich rozumienie, niewątpliwie słuszne ze stanowiska historii politycznej, nie odpowiada wymaganiom historii literatury, która okresem nazywa odcinek czasu wypełniony odrębnym, samodzielnym zespołem zjawisk tworzących prąd literacki. Czasy saskie prądu takiego nie wykazują, żyją resztkami wyrodniejącego baroku, posługują się jego manierą w kulturze w ogóle, w literaturze w szczególności. Stąd niepodobna w nich widzieć nic innego, jak tylko końcową fazę baroku. Doniosłość zaś poprawnego włączenia czasów saskich w nurt kultury barokowej wiąże się ściśle z rozwojem literatury, i to w skali nie tylko polskiej. Barok mianowicie, który rozkrzewił się w całej Europie i opanował wszystkie kraje słowiańskie, był prądem nie tylko o dużym zasięgu terytorialnym i chronologicznym, ale i o niezwykłej trwałości. Tym się tłumaczy, iż przeniknął on bardzo głęboko kulturę polską i ukształtował ją po swojemu, tak że na rozwoju jej dalszym zaważył bardzo silnie, toteż żałosne jego dziedzictwo odzywać się będzie bardzo długo i nieprędko zostanie przezwyciężone. Niedługo nasz serwis Historyczny zaprezentuje ciąg dalszy artykułu dotyczącego historia polski.