zs nr 10 bydgoszcz

Liryk-refleksjonista najpełniej jednak wypowiedział się na kartach Meandrów, dużego zbioru fraszek, powiększanego we wznowieniach z r. 1898 i 1904; nie zawierają one całości dzieła, w rękopisie bowiem pozostały zarówno wiersze sprzed r. 1904, których nie było można drukować ze względów cenzuralnych, jak epigramy powstałe po tej dacie, m.in. Nagrobek własny, napisany u schyłku życia poety. Wzorem Meandrów były Fraszki Kochanowskiego, którym Felicjan poświęcił osobne studium krytyczne. Wyraz „wzór” znaczy tutaj nie tylko to, że śladem poety z Czarnolasu liryk warszawski swe wieloletnie spostrzeżenia ujmował w postaci epigramów, ale również i to, że wśród obfitego potomstwa Fraszek jedynie Meandry mogą pretendować do miana dzieła dorównującego pierwowzorowi. Są one bowiem artystycznie doskonałym pamiętnikiem poety niezwykle wrażliwego na przejawy życia, człowieka obarczonego mnóstwem kompleksów, ale równocześnie epigramatyka, ważącego starannie każde słowo i zamykającego myśl w słów tych jak najskromniejszych układach. Układy te cechuje precyzja wręcz geometryczna, wyrażana jednak bardzo plastycznie, bardzo obrazowo. O poziomie mistrzowskim Meandrów najlepiej chyba mówi szczegół anegdotyczny. Oto gdy w r. 1934, a więc w czasach żywiołowego kultu Norwida, Polskie Radio poświęciło audycję Felicjanowi, autora jej posądzono, iż do Meandrów włączył epigramy Norwidowskie.